Ο Θεός Σίβα αποτελεί το τρίτο πρόσωπο της τριάδας των μεγάλων θεών του Ινδουιστικού πάνθεου – Brahma, Vishnu και Shiva, που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις της δημιουργίας, συντήρησης και καταστροφής-μετασχηματισμού του κόσμου αντίστοιχα. Ο Σίβα αντιπροσωπεύει κυρίως το στοιχείο της καταστροφής, αλλά οι δυνάμεις και ιδιότητές του είναι πολλαπλές και πολυδιάστατες. Σαν Mahakala (μεγάλος χρόνος) είναι ο μέγας χρόνος που καταστρέφει και διαλύει τα πάντα. Η καταστροφή όμως του παλιού αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την αναδημιουργία και για τον λόγο αυτό ο Σίβα λατρεύεται κυρίως με την μορφή του φαλλού (lingam), το αρσενικό σύμβολο της αναπαραγωγής που το βρίσκουμε σε πέτρινη μορφή στους ναούς τοποθετημένο πάνω στο θηλυκό όργανο (yioni).
Το αρχέτυπο του θεού της καταστροφής το πρωτοσυναντάμε στους Βεδικούς ύμνους, όπου είναι γνωστός με το όνομα Rudra. Η μορφή και τα χαρακτηριστικά του, όπως και των περισσότερων Βεδικών Θεών, δεν είναι ξεκάθαρη. Μερικές φορές ταυτίζεται με τον Agni, τον Θεό της φωτιάς, και οι Maruts, οι θεοί των καταιγίδων, παρουσιάζονται σαν γιοι του. Ο Ρούντρα είναι ο Θεός των ύμνων και των θυσιών, φωτεινός σαν τον ήλιο, ο καλύτερος και ο πιο πλουσιοπάροχος.
Θεραπεύει αρρώστιες, χαρίζει οικογενειακή ευημερία και αγαθά, όπως άλογα, βουβάλια, και καλές σοδιές και προστατεύει τους οπαδούς του κρατώντας μακριά τις συμφορές. Από την άλλη πλευρά όμως, παρουσιάζεται μ’ ένα διαφορετικό πρόσωπο – σκοτεινός, μαύρος, καταστροφικός, τρομακτικός. Άγριος σαν θεριό κρατά στα χέρια του κεραυνούς βέλη και τόξα και οι Βραχμάνοι ιερείς τον εκλιπαρούν να παραμείνει μακριά από τον τόπο τους και να μην καταστρέψει την ανθρωπότητα.
Η αρχέγονη μορφή του Θεού Σίβα σαν προστάτης των ζώων εντοπίζεται για πρώτη φορά σε μια ανάγλυφη σφραγίδα που ανακαλύφθηκε στα ερείπια της προϊστορικής πόλης Mohenjo-daro (4000-2000 π.κ.ε.) δίπλα στον Ινδό ποταμό. Στην σφραγίδα η πολυπρόσωπη θεότητα κάθεται σε γιόγκικη στάση διαλογισμού με ανασηκωμένο φαλλό και φορά κέρατα, ενώ γύρω του βρίσκονται τέσσερα ζώα – ελέφαντας, τίγρης, ρινόκερος και ταύρος.
Στα φιλοσοφικά κείμενα των Ουπανισάδ, ο Σίβα εξυψώνεται ακόμη περισσότερο και ταυτίζεται με τον υπέρτατο θεό που κυβερνά όλους τους κόσμους. Η παρουσία του είναι χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μοναδικός, εξαίσιος, ευοίωνος, γαλήνιος, ακατάστρεπτος, αυθύπαρκτος, η αναπνοή και το πνεύμα που διαχέει τα πάντα. Όλα τα όντα ζουν μέσα του και ενώνονται μ’ αυτόν. Ο Σίβα είναι η αιώνια συνείδηση, το κάθε τι που υπήρξε και το κάθε τι που θα υπάρξει.
Είναι ο απελευθερωτής από την πλάνη του κόσμου και τα δεσμά του χρόνου. Με τη χάρη του ο άνθρωπος αναζητά την μονιστική γνώση και βιώνει την ενότητα του υποκειμενικού εαυτού (Atman) και του αντικειμένου κόσμου (Brahman), που απελευθερώνει από τα δεσμά του θανάτου και της επαναγέννησης. Η άμεση και διαισθητική συνειδητοποίησή του θεού αποτελεί το μοναδικό δρόμο για την απόλυτη ελευθερία (Moksha).
Με την πάροδο του χρόνου ο Σίβα καθιερώνεται ως ο μέγιστος Θεός (mahadeva ή mahesa) κυρίως ανάμεσα στις χαμηλές κοινωνικές τάξεις, που έχουν αποκλειστεί από την συμμετοχή τους στη Βραχμανική θρησκεία. Ο μέγιστος δάσκαλος και κύριος όλων των δυνάμεων που διέπουν το σύμπαν (vishvanatha) απαρνείται κάθε κοσμική εξουσία και εμφανίζεται με το σώμα ενός ζητιάνου ασκητή (mahayogi). Γυμνός και πασαλειμμένος με στάχτες που περισυλλέχθηκαν από τις καύσεις των νεκρών, γίνεται το σύμβολο της τέλειας απάρνησης για όλους τους ασκητές που αναζητούν την απελευθέρωση από τα δεσμά του σώματος και την ένωσή τους με την αιωνιότητα.
Ο μεγάλος Θεός απεικονίζεται καθισμένος σε γιογκική στάση διαλογισμού, γαλήνιος και ντυμένος με δέρμα τίγρης, ελαφιού ή ελέφαντα. Μέσα από τα μπερδεμένα μαλλιά του (jatadhahara) που στολίζονται από μια λεπτή φέτα φεγγαριού (candrashekhara), αναβλύζει η θεά Γάγγης (gangadhara). Ο λαιμός του περιτυλίγεται από φίδια και περιδέραια φτιαγμένα από νεκροκεφαλές (kapalamalin). Εκστασιασμένος από τους κοσμικούς ήχους που εκπέμπουν τα κύμβαλά του, χορεύει τον τρομακτικό χορό, που είναι γνωστός ως tandava. Στα χέρια του κρατάει τρίαινα (trishula), το σύμβολο των τριών στοιχείων (gunas) της ύλης (prakriti). Ταξιδεύει καβάλα σε ταύρο (nadi) και γι΄αυτό, όταν βλέπουμε το άγαλμα ταύρου στην είσοδο κάποιου ναού καταλαβαίνουμε, ότι πρόκειται για ναό του Σίβα.
Ο χαρακτήρας του τρομακτικού Θεού εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες δυνάμεις και ιδιότητες που περιγράφονται παραστατικά από τα 1008 επίθετα και προσωνύμια που του αποδίδει η Ινδική υμνολογία. Σαν Nataraja είναι ο κοσμικός χορευτής που αυθόρμητα και μέσα από την ίδια του την ευδαιμονία θέτει σε κίνηση ολόκληρο το σύμπαν, με τον ίδιο τρόπο που ο χορευτής κινεί το σώμα του. Σαν Nilakantha έχει γαλάζιο λαιμό από το τρομακτικό δηλητήριο που κατάπιε για να σώσει την ανθρωπότητα. Σαν Bhutanatha (ή Bhuteshvara) βρίσκει ευχαρίστηση περιπλανώμενος στους χώρους καύσης των νεκρών ακολουθούμενος από πλήθος φαντασμάτων.
Σαν Mrityunjaya θεραπεύει τις αρρώστιες και νικά τον θάνατο χαρίζοντας αιωνιότητα. Σαν Pancanana έχει πέντε κεφάλια ένα προς κάθε κατεύθυνση και ένα προς τα πάνω συμβολίζοντας την πανταχού παρούσα παρουσία του και την υπερβατικότητά του. Σαν Ardhanareshara, μισός άνδρας – μισός γυναίκα, συμβολίζει την απόλυτη ένωση της υπέρτατης γνώσης (Σίβα) και της κοσμικής δύναμης (Σάκτι). Σαν Trilocana ή Trayambaka, έχει τρία μάτια συμπεριλαμβανομένου και αυτού της διαίσθησης, με το οποίο κατακαίει τον Θεό του έρωτα, Κama, όταν ο τελευταίος επιχειρεί να εμποτίσει τον έρωτα στην σύζυγό του, Parvati για να διαταράξει τον διαλογισμό του. Αντίθετα με τους άλλους ινδικούς Θεούς, ο Σίβα παραμένει μονογαμικός και έχει δυο γιους, τον ελεφαντοπρόσωπο Ganesha, που απομακρύνει όλα τα εμπόδια και τον Θεό του πολέμου Kartikkaya ή Skanda, που γεννήθηκε χωρίς μητέρα.
Η ασκητική κατοικία του Θεού Σίβα βρίσκεται στις χιονισμένες βουνοκορυφές του όρους Kailasa στο Νότιο Θιβέτ. Η αγαπημένη του πόλη είναι το ιερό Μπεναρές, όπου τον λατρεύουν χιλιάδες ασκητές, μουσικοί και λόγιοι (pandits) με πλήρη αφοσίωση στην πνευματική άσκηση, την καλλιέργεια των τεχνών και την μελέτη των ιερών γραφών. Ο απλός κόσμος και εκατομμύρια προσκυνητών τον λατρεύουν σε χιλιάδες μικρούς και μεγάλους ναούς, που βρίσκονται διάσπαρτοι στην πόλη. Το σημαντικότερο κέντρο λατρείας του είναι ο χρυσός ναός, όπου βρίσκεται ο αρχέγονος φωτεινός φαλλός (jyotirlingam). Οι ινδουιστές πιστεύουν ότι ο Θεός Σίβα χαρίζει απελευθέρωση από τον κύκλο της μετεμψύχωσης σ’ όσους πεθαίνουν στη πόλη του και για τον λόγο αυτό η παρουσία του είναι ιδιαίτερα αισθητή στις αποβάθρες του Γάγγη, όπου καίγονται ασταμάτητα πτώματα νεκρών απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ινδίας.
Ιδιαίτερη θέση στην λατρεία του Σίβα έχει η ημέρα της Δευτέρας, που είναι αφιερωμένη στον Θεό.
Η μεγάλη γιορτή του Σίβα είναι το Μάχα Σιβαράτρι, που σημαίνει “η Μεγάλη Νύχτα του Σίβα”. Υπάρχει ένα Shivaratri σε κάθε ηλιακό μήνα του ινδουιστικού ημερολογίου, στην 13η νύχτα / 14η ημέρα του μήνα. Μία φορά τον χρόνο στα τέλη του χειμώνα, η νύχτα πριν την νέα σελήνη του Φεβρουαρίου- Μαρτίου ή Φάλγκουνα, σηματοδοτεί το Maha Shivaratri. Η νύχτα αυτή είναι η πιο σκοτεινή νύχτα του χρόνου και συμβολίζει την εξάλειψη του “εγώ” και την ένωση με τον Εαυτό.
Το Μάχα Σιβαράτρι είναι ο εορτασμός της επετείου του γάμου του Σίβα με την Παρβάτι-Σάκτι .Την νύχτα αυτή ο θεός Σίβα, το αρχέτυπο σύμβολο της πνευματικής γνώσης και ελευθερίας, συναντιέται με την Θεά Σάκτι, που αντιπροσωπεύει ένα άλλο αιώνιο αρχέτυπο, την υλική δύναμη και τις απολαύσεις του κόσμου, που κρατούν δέσμιους όλους τους ανθρώπους. Τελικά, ο γάμος του ζητιάνου ασκητή γίνεται και η πάμπλουτη κόρη των Ιμαλαΐων αναγνωρίζει τον μοναδικό και δικαιωματικό κύριό της, την υπέρτατη συνείδηση που κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν.
Ο κοσμικός χορός του Σίβα
Ο Σίβα είναι επίσης γνωστός ως Ναταράτζα, «ο Βασιλιάς του χορού» – στα σανσκριτικά «Nata» σημαίνει χορός και «raja» σημαίνει Κύριος / Βασιλιάς.
Ένας ενδιαφέρον μύθος βρίσκεται πίσω από τη σύλληψη της ιδέας του Σίβα ως Nαταράτζα: σ’ ένα πυκνό δάσος στη Νότια Ινδία κατοικούσαν πλήθη από αιρετικούς σοφούς. Προς τα εκεί προχώρησε ο Σίβα για να τους αντικρούσει, συνοδευόμενος από τον Βίσνου, μεταμφιεσμένο σε μια πολύ όμορφη γυναίκα. Οι σοφοί άρχισαν να διαφωνούν βιαίως μεταξύ τους, αλλά σύντομα ο θυμός τους στράφηκε προς τον Σίβα και προσπάθησαν να τον καταστρέψουν με διάφορα ξόρκια.
Μια τρομακτική τίγρης δημιουργήθηκε μέσα από τις φλόγες του θυσιαστηρίου και όρμησε εναντίον του, αλλά αυτός, χαμογελώντας ευγενικά, την έπιασε και με το νύχι του μικρού του δαχτύλου έγδαρε το δέρμα της και το τύλιξε επάνω του σαν μεταξωτό ρούχο! Χωρίς να αποθαρρυνθούν οι σοφοί, ανανέωσαν τις προσφορές τους και δημιούργησαν ένα τερατώδες ερπετό, το οποίο ο Σίβα επίσης έπιασε και το τύλιξε στο λαιμό του σαν γιρλάντα. Τότε, άρχισε να χορεύει, αλλά τότε, εξαπέλυσαν εναντίον του ένα ακόμη τέρας με τη μορφή μοχθηρού νάνου. Τότε, ο Θεός πάτησε με το πόδι του πάνω του και έσπασε την πλάτη του πλάσματος, κάνοντας το να σπαρταράει στο έδαφος κι έτσι, με τον τελευταίο του αντίπαλο στο έδαφος, ο Σίβα συνέχισε να χορεύει.
Για να κατανοήσουμε την ιδέα του Ναταράτζα, οφείλουμε να κατανοήσουμε αρχικά, την ιδέα του ίδιου του χορού. Όπως η γιόγκα, ο χορός προκαλεί έκσταση, πνευματική ανάταση και βίωση του Θείου. Στην Ινδία συνεπώς, ο χορός ήκμασε από άκρη σε άκρη μαζί με την αυστηρή ηθική των διαλογιστικών αξιών (νηστεία, απόλυτη εσωστρέφεια κ.λ.π.). Ο Σίβα λοιπόν, ο μέγας Γιόγκι των θεών είναι αναγκαία επίσης ο Κύριος του χορού.
Έτσι, ο Σίβα Nαταράτζα παρουσιάστηκε αρχικά σε μια σειρά από όμορφα μπρούτζινα αγάλματα στην Νότια Ινδία, μεταξύ του 10ου και 12ου αι. π.κ.ε. Σε αυτές τις εικόνες, ο Nαταράτζα χορεύει έχοντας κάτω από το δεξί πόδι του μία ξαπλωμένη φιγούρα και το αριστερό πόδι κομψά υψωμένο. Μια κόμπρα ξεδιπλώνεται από τον κάτω δεξιά βραχίονά του, μια ημισέληνος και ένα κρανίο βρίσκονται τοποθετημένα στην κορυφή του κεφαλιού του. Χορεύει μέσα σε μία αψίδα φωτιάς. Αυτός ο χορός λέγεται “ο Χορός της Ευλογίας” (anandatandava).
Ο Σίβα απεικονίζεται με τέσσερα χέρια, σε μια στάση υπέροχης ισορροπίας, που εκφράζει την δυναμική της κίνησης, την μεταμόρφωση και, συγχρόνως, την αλληλεξάρτηση και την ενότητα.
Το επάνω δεξί χέρι κρατάει μία κλεψύδρα-τύμπανο, σύμβολο της δημιουργίας. Κτυπά τον ρυθμό του σύμπαντος. Το τύμπανο παράγει επίσης, τον ήχο που συνοδεύει τον χορό του Σίβα. Συμβολίζει τον ήχο, ως πρώτο στοιχείο του αναπτυσσόμενου σύμπαντος, αφού είναι το πρώτο και το πιο διαχυτικό απ’ όλα τα στοιχεία. Συμβολίζει τον αρχέγονο ήχο της δημιουργίας. Κι είναι ο ήχος αυτός η έκφραση της έμφυτης ανάγκης για ζωή και δημιουργία. Ο αρχέγονος ήχος έχει τη δύναμη με τα κύματά του να ξυπνήσει κάθε αδρανές στοιχείο γύρω του και να το κάνει να χορεύει σε έναν κύκλο όλο λάμψη.
Ο μύθος λέει πως, όταν ο Σίβα έδωσε το δώρο της σοφίας στον ανίδεο Πάνινι (Panini, μέγας λόγιος της σανσκριτικής), ο ήχος του τυμπάνου περιέκλειε ολόκληρη την σανσκριτική γραμματική. Το πρώτο έμμετρο σύγγραμμα της γραμματικής του Πάνινι είναι στην πραγματικότητα, η Σίβα σούτρα (Shiva sutra).
Το τύμπανο-κλεψύδρα αναπαριστά επίσης, την αρσενική και τη θηλυκή ζωτική αρχή – δυο τρίγωνα εισδύουν το ένα στο άλλο για να σχηματίσουν ένα εξάγωνο. Όταν διαχωρίζονται, το σύμπαν επίσης, διαλύεται.
Το αντίθετο χέρι, το επάνω αριστερά, κρατάει στην παλάμη του μια γλώσσα από φλόγες. Η φωτιά είναι το στοιχείο της καταστροφής του κόσμου. Σύμφωνα με την ινδική μυθολογία, στο τέλος του κόσμου, το μέσο αφανισμού θα είναι η φωτιά. Έτσι, η ισορροπία των δύο χεριών απεικονίζει την εξισορρόπηση της δημιουργίας και της καταστροφής. Ο ήχος ενάντια στις φλόγες, η ακατάπαυστη δημιουργία κατ’ αντιπαράσταση με την ακόρεστη επιθυμία της εξολόθρευσης.
Το δεύτερο δεξί χέρι βρίσκεται σε στάση (mudra) abhaya, που σημαίνει “χωρίς φόβο” μία κίνηση προστασίας, ερμηνεία που συνήθως α ποδίδεται σε μια προβαλλόμενη παλάμη. Απεικονίζει τον Θεό σαν προστάτη.
Το αριστερό πόδι είναι σηκωμένο προς το δεξί και το περνά διασταυρώνοντάς το.
Το κάτω αριστερό χέρι είναι τεντωμένο εγκάρσια στο σώμα και δείχνει το ανασηκωμένο αριστερό πέλμα, αναπαριστώντας την απελευθέρωση από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου, από την κακοποιό γοητεία της Μάγια.
Η γοητεία της Μάγια, που είναι η γοητεία των ψευδαισθήσεων συνίσταται στο εξής. Κάθε φαινόμενο είναι και μια ψευδαίσθηση. Αν πιστέψουμε ότι η πραγματικότητα ενός φαινομένου είναι μια πραγματικότητα καθ΄εαυτή, μια υπέρτατη πραγματικότητα , μια αυταξία, μια καθαυτό χρησιμότητα ή σημασία, η πίστη μας αυτή αποτελεί ανθρώπινη άγνοια. Η Μάγια αντιπροσωπεύει την γοητεία που ασκούν αυτές οι ψευδαισθήσεις. Το αριστερό πόδι του Σίβα, καθώς είναι ανασηκωμένο, συμβολίζει την απελευθέρωση από την γοητεία αυτή, την απελευθέρωση από την άγνοια, αφού το δεξί πόδι του πατά το κορμί ενός δαίμονα, του δαίμονα της ανθρώπινης άγνοιας. Η άγνοια πρέπει να καταπατηθεί, ο δαίμονας πρέπει να ελέγχεται από το δεξί πόδι, ώστε το αριστερό πόδι να ελευθερωθεί και να ανασηκωθεί.
Ενδιαφέρον επίσης, παρουσιάζει, ότι το χέρι που δείχνει το ανασηκωμένο πέλμα βρίσκεται σε μια στάση που μιμείται την προτεταμένη προβοσκίδα του ελέφαντα. Στα σανσκριτικά, αυτό είναι γνωστό ως «η στάση της προβοσκίδας του ελέφαντα» (gaja-hasta-mudra) και είναι σύμβολο του Γκανέσα (Ganesha, ο Θεός ελέφαντας που εξαφανίζει όλα τα εμπόδια), γιού του Σίβα.
Ο Σίβα χορεύει πάνω στο σώμα ενός νάνου-δαίμονα apasmara-purusha (ο άνθρωπος της λησμοσύνης), που ενσαρκώνει την άγνοια, την αδιαφορία, την τεμπελιά. Δεν μπορεί να δημιουργήσει τον κοσμικό χορό του, τον χορό της δημιουργίας, πριν απελευθερωθεί από την κακοποιό γοητεία της Μάγια, της βασικής άγνοιας.
Η δημιουργία, στην πραγματικότητα, όλη η δημιουργική ενέργεια είναι δυνατή, μόνο όταν το βάρος της αδράνειας (το αδάμαστο σκότος του σύμπαντος) υπερνικηθεί και εξαφανιστεί. Η εικόνα του Nαταράτζα λοιπόν, κατευθύνει κάθε άτομο να υπερνικήσει τον εφησυχασμό και να περάσει στην δράση.
Το πρόσωπο του Σίβα απέχει εξίσου από τα δυό του χέρια κι είναι ήρεμο και απόμακρο. Συμβολίζει δυο σημαντικές αλήθειες. Πρώτα την δυναμική ισορροπία ανάμεσα στην δημιουργία και την καταστροφή – που είναι και οι δυό απαραίτητες και αρμόζουν εξίσου στο έργο του. Κι ακόμα την υπέρβαση- το ξεπέρασμα- και της δημιουργίας και της καταστροφής.
Όσο ο Σίβα δημιουργεί, είναι γεμάτος πάθος κι έρωτα για την δημιουργία. Όσο μεταπλάθει/ μεταμορφώνει/ καταστρέφει, είναι γεμάτος πάθος κι έρωτα για την καταστροφή. Το πέρασμα από τη δημιουργία στην καταστροφή, που γίνεται φυσικά, χωρίς προτίμηση για τη μια ή την άλλη λειτουργία, μια και είναι και οι δυο το ίδιο απαραίτητες, δίνει την δυναμική ισορροπία.
Τέλος, η υπέρβαση αναιρεί κάθε πιθανότητα διπολικότητας, κάθε ψευδοαντίληψη αντίθεσης μεταξύ των δυο φαινομένων. Δεν είναι, δηλαδή, η δημιουργία αντίθετη από την καταστροφή. Δεν είναι η μια θετική και η άλλη αρνητική. Πρόκειται απλά για δύο φαινόμενα, δυο γεγονότα, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Το κάτω αριστερό χέρι του Σίβα μας το επιβεβαιώνει.
@Δήμητρα Λιαπή / σύμβουλος Φενγκ Σούι & Βάστου
